Gisteren een afspraak met een bestaande klant. We begeleiden hem in het omgaan met PTSS.
Ik was hem toevallig eerder van de week tegengekomen terwijl ik aan het wandelen was met de honden. Hij gaf aan dat hij graag wilde komen. Ik kon aan hem zien dat hij niet zo lekker in z’n vel zat. Gelukkig hadden we tijd op zaterdag.

Dus daar was hij dan. Helemaal voorbereid op een sessie in de kou: dikke jas en trui aan. Eerst maar eens een kop koffie en vertellen wat er speelt. Hoe het komt dat hij even niet zo lekker gaat.
Hij vertelde over de afgelopen dagen, niet zo fit, indringende gesprekken met een vriend. Toen we verder vroegen over de gesprekken en wat dat voor hem betekende, begonnen de honden te spelen. Niet zomaar spelen maar met geluid, het leek een beetje op een strijd. Op dat moment registreerde ik het wel maar deed er (nog) niets mee.
Het gesprek ging verder over wat hem bezighoudt, hoe hij zaken oppakt. Hoe hij, na de laatste sessie, de nieuw verkregen inzichten aan het verwerken was. En hoe hij deze inzichten in handelen kon gaan omzetten.

Terwijl wij nog lekker warm binnen zaten, kwamen de paarden in beeld. Van waar we zitten hebben we zicht op de paarden die om het huis heen kunnen lopen.
We kregen het nog even over de gesprekken met de vriend en toen begonnen de paarden te ‘klieren’. Hm, dat is wel erg toevallig… De vraag “wat is jouw strijd” kwam bij mij op.
In eerste instantie was het hem nog niet duidelijk. De paarden bleven, buiten, in beeld. Na het ‘strijden’ gingen ze in een bepaalde positie staan. De achterhand naar elkaar gericht zodat ze ieder de andere kant op konden kijken waarbij Junior zich half schuil ging achter een boom. Ze hielden elk een kant in de gaten. Dit is een belangrijk thema voor de coachee. Hij wil graag alles in de gaten houden, iedere beweging is belangrijk: mogelijk is er actie vereist. Het maakt hem ook vermoeid, continue alert zijn. Daarnaast wil hij niet continue alert moeten zijn. Hij wil gewoon z’n dingen doen, niet steeds om zich heen moeten kijken of er iets is. Het maakt hem ook onzeker. En daar was zijn inzicht: de strijd die de honden en paarden lieten zien, was zijn onzekerheid waar hij tegen vecht.

Hij geeft ook presentaties over zijn leven met PTSS en ook daar speelt de onzekerheid een rol. Hoe goed de reacties ook zijn van de toehoorders. Altijd is er de onzekerheid. Vooral als hij een tijdje geen presentaties heeft gedaan. ‘Heb ik wel alles verteld, is het duidelijk’. Lastig voor hem om daar mee om te gaan. Gelukkig is daar dan Lara die hem, tijdens presentaties, ondersteunt. Haarfijn voelt ze aan wanneer ze zich er mee moet bemoeien.

Hij zet door, wil ervan af, wil weer een zo normaal mogelijk leven leiden. Daarom komt hij ook bij ons. De honden en paarden zorgen er iedere keer voor dat hij weer weg gaat met nieuwe inzichten. Daar gaat hij mee aan het werk. Zoekt het op en zoekt het uit.

Ondanks de voorbereidingen van hem om de kou in te gaan, hoefde dat niet eens meer. De paarden buiten en de honden binnen, ze hebben opnieuw prima werk geleverd. Soms hoef je alleen maar te ‘luisteren’ en te ‘zien’.