Ik wil ervan af, zei ze. Waar vanaf vroeg ik?
Van mijn angsten. Ik ben er eigenlijk wel klaar mee. Op het eerste gezicht stond er een zelfverzekerde en trotse jonge vrouw voor ons.
Ze droeg al jaren een masker, vertelde ze. Achter dat masker ging veel angst en verdriet schuil. Ze was er goed in geworden, dat masker te dragen.
Niemand die wist wat er eigenlijk in haar omging. Nu was ze er klaar mee. Weg met het masker en liefst ook met de angst en het verdriet. Ze wilde weer de regie over haar leven. Doen wat zij leuk vond, zonder last te hebben van angsten. Weg van het verdriet uit het verleden.
Maar hoe dan? Ze had ooit eens iets gelezen over het coachen met paarden. Ze was altijd al gek geweest op dieren. Misschien konden de dieren haar wel begrijpen en haar helpen.
Ze was gaan googelen en zo bij ons uitgekomen. Ze was getriggerd door onze ervaring met mensen met PTSS en vooral ook wat dat bij hen had gedaan.
Ze had wat rondgevraagd en goede dingen over ons gehoord en gelezen. De stap om contact op te nemen met ons was daardoor al kleiner geworden.
Tijdens de intake hadden we al verteld dat we geen garanties kunnen geven. We zijn geen therapeuten maar coaches. Ze was wel klaar met de therapeuten. Die hadden haar tenslotte ook niet kunnen helpen, zo zei ze.
Zoals altijd hebben we de honden bij het voor- en nagesprek. Het valt ons op dat Lara deze keer wat op de achtergrond blijft. Chaplin meldt zich wel door z’n grote kop op haar schoot te leggen. Onbewust gaat haar hand naar z’n koppie en ze begint hem te aaien. Haar strakke gelaatsuitdrukking wordt langzaam zachter. Ze begint te ontspannen. Daarna komt Lara weer in beeld. Zij geeft weer haarfijn aan wanneer de pijnlijke punten worden benoemd. Ze biedt troost en geeft ook aan dat ze een stap verder kan en moet zetten.
Daarna gaan we naar de paarden. Zoals we hadden verwacht is het Zoey die zich meldt. Zoey heeft ook geen makkelijk verleden gehad. Wat er precies bij hem gebeurd is, weten we niet, wel dat het traumatisch geweest moet zijn. De herkenning brengt hem in beweging richting de coachee. 
Hij staat daar voor haar, ze mag op hem leunen, ze mag haar hele verhaal bij hem kwijt. We vragen haar niet zoveel, niet nu, laten haar eerst alleen Zoey ervaren.
Het is mooi, rustig en zonnig herfstweer. De sfeer pas precies bij wat er in de bak gebeurt. Na een tijdje gaan we weer naar binnen. Napraten bij een kop thee.
Hoewel het lijkt alsof er niet zo veel is gebeurd, is ze meer ontspannen, rustiger ook. Ze heeft er vertrouwen in. Dankzij de honden en de paarden kan ze een stapje zetten.
Daarnaast krijgt ze van ons een werkboek met oefeningen. Onder andere met een gebeurtenissenschema om zo meer inzicht te krijgen in waar de angsten vandaan komen. Waar het verdriet vandaan komt is wel bekend. We gaan eraan werken om daar beter mee om te kunnen gaan.
Een paar dagen later hebben we even contact. Het is heel raar, zegt ze, maar het is net of Zoey wat van mijn verdriet en angst heeft weggenomen. Ik voel me rustiger, meer op m’n gemak.
Het begin is er.