Het was een mooie zonnige dag, nog niet te warm en daar kwam onze coachee aan. Zijn doel voor deze dag: werken aan zijn leiderschapskwaliteiten.
Hij was vol zelfvertrouwen. Eigenlijk vond hij dat hij het niet nodig had. Dat het niet altijd goed liep binnen zijn team, lag echt niet aan hem. Hij vond dat zijn team meer coaching nodig had. Immers, zij snapten hém niet terwijl hij toch echt zijn best deed om ze mee te nemen in de gewijzigde omstandigheden.

Zoals altijd beginnen we rustig met een kopje koffie en een praatje. Ontspannen laten we het gesprek overgaan in de sessie. Na een (hernieuwde) korte inventarisatie en toelichting lopen we richting de paarden.
We werken vrijwel altijd met de kudde. Het is altijd mooi om te zien wie van de paarden zich aandient. In dit geval kwam Moon als eerste naar ons toe.
Hm, dat was toch een beetje een teleurstelling voor de coachee. Hij had gedacht dat de grotere en imposantere Zoey wel naar hem toe zou komen (hij had nog geen idee hoe imposant Moon kan zijn…).  Zoey liep juist ver van hem weg. De coachee had geen idee waarom dat gebeurde.
We vroegen hem naar zijn keuze voor Zoey. Hij had het idee dat Zoey meer mans was, want groter. Eigenlijk vond hij Moon te min.
Dat kleiner niet altijd minder imposant hoeft te zijn, bleek al snel.

We vroegen hem contact te maken met Moon en een rondje te lopen om mee te beginnen. Moon zette letterlijk zijn hoeven in het zand. Hij was met geen mogelijkheid in beweging te krijgen. Hoe onze coachee ook zijn best deed.
Uiteindelijk verliest de coachee zijn geduld en probeert Moon dan maar fysiek en verbaal vooruit te duwen. Ook dit heeft geen enkel effect op Moon. Sterker, Moon sluit zich gewoon af.
Dit tafereel herhaalt zich nog een keer.
Op onze vraag of dit herkenbaar is voor hem, bevestigt hij dit wat aarzelend. Hij is zo druk met mensen een bepaalde richting op te duwen zonder zich bewust te zijn of hij wel contact heeft met zijn team. Zonder na te gaan of zijn doel ook het doel van het team kan zijn. De mensen begrijpen niet waar hij heen wil. Hij geeft geen uitleg. Ze moeten maar snappen dat hij het beste met ze voor heeft.
Wat ook niet echt helpt, is boos wordt en je geduld verliezen. Dat liet Moon hier heel duidelijk zien.

“Hoe dan wel?” was zijn vraag. We hem gevraagd eerst stil te staan bij zijn gevoel: wat doet het met je als je daar zo alleen voor de groep staat en niemand loopt met je mee?
Op moment dat hij echt bij zijn gevoel kwam, kwam Moon ook in beweging en kwam bij hem staan.
Daarna kon hij aan de gang met zijn eigen doelen en het teamdoel. En hoe dacht hij dat hij dat doel kon bereiken met zijn team? Na een korte overdenking, vroegen we hem opnieuw te gaan lopen met Moon. Hij nam nu alle tijd voor het maken van echt contact met Moon voordat hij ging lopen. In het begin was hij nog wat weifelend: komt Moon nu wel mee? En iets later vol enthousiasme dat het lukte.

Omdat onze coachee wel van wat uitdaging houdt, gingen we een stapje verder. Nu was het de bedoeling dat hij met Moon een parcours ging lopen. En weer stopte Moon. Op dat moment realiseerde de coachee zich dat hij weer te hard van stapel liep. Hij was al halverwege voordat hij door had dat Moon was blijven staan.
Wat beschaamd lachend liep hij terug om opnieuw contact te maken en toen lukte het wel. Zijn prestatiegerichtheid zat hem in de weg. We hebben hem uitgelegd dat je het doel in het vizier moet houden maar dat de weg ernaar toe soms wat anders verloopt. Als je daar goed op kan inspelen en je mensen daarin mee neemt, zal je zien dat het allemaal soepeler verloopt.

We gingen nog even terug naar Zoey. Die had namelijk al dit tijd in de verste hoek staan kijken. Zoey wilde er helemaal niets mee te maken hebben.
We vroegen hem contact te maken met Zoey. Hij liep in 1 rechte lijn op Zoey af en het enige wat Zoey deed was weglopen. Met de coachee erachter aan. Hoe harder de coachee zijn best deed, hoe harder Zoey bij hem wegliep.
We vroegen hem opnieuw of dit herkenbaar was. Helaas wel, was zijn antwoord.
“Wat kun je anders doen?” Ja, daar moest hij wel even over nadenken. Aarzelend kwam het antwoord: misschien op een andere manier benaderen, minder dwingend? “Probeer het maar” zeiden wij.
We zagen een andere coachee naar Zoey lopen. Rustiger met meer aandacht en interesse in de ander. Zoey reageerde daarop door te blijven staan en zelfs een enkele stap naar hem toe te komen.
Onze coachee glunderde ervan. Het was hem gelukt!

In de nabespreking hebben we het over de verschillende benaderingen gehad. Het was hem duidelijk door z’n nadrukkelijke aanwezigheid en sturing, zijn team juist de andere kant op werd geduwd. Door een andere benadering en houding en door echt interesse te tonen voor zijn mensen, kom je veel verder.

Een aantal weken later spraken we hem weer. We vroegen hoe het gegaan was. Hij gaf aan dat zijn team in het begin erg moesten wennen zijn nieuwe gedrag. Zelfs wat wantrouwend waren. Langzamerhand raakten ze eraan gewend. De sfeer in het team werd beter en men had meer voor elkaar over. Zelf ervaarde hij ook meer rust. Hij hoefde zich niet meer anders voor te doen. Hij kon nu vertrouwen op zijn mensen en zij op hem.
En nee, hij was niet ineens een ander mens geworden. Hij verviel heus nog wel eens in zijn oude gedrag.
Het verschil met vroeger was dat de sfeer binnen het team nu zo was dat anderen hem daarop durfden aan te spreken. En hij herkende zijn eigen gedrag ook eerder.
Het werk werd er prettiger door én er werd ook harder gewerkt. Zijn opmerking: en dat allemaal door een paard…

Wil je ook ervaren wat paarden voor je kunnen doen? Neem dan contact met ons op.
We verzorgen ook Trainingsweekenden Natuurlijk Leiderschap, kijk hier voor meer informatie.