Meet Zoey!

Zoey is iets groter dan ik, heeft een prachtig glanzende schoenpoetsbruine vacht en ontleent zelfs schoonheid aan hier en daar een littekentje.
Zijn enige ‘vijand’ in de bak zijn vandaag enkele irritante, bloedzuigende dazen.
De grote ogen in z’n markante hoofd priemen dwars door me heen.

Alsof hij mijn lichaam zo transparant ziet als met  spoelglans gevaatwaste drinkglazen.
Ondanks mijn één meter achtennegentig voel ik me bij dit imposante dier klein, bijna nietig.
Hoewel hij zich gewillig laat aaien, scant hij tegelijkertijd constant hoe ik me voel. Of hoe ik me voel overeenkomt met hoe ik me gedraag.

Wil hij mij wel in zijn kudde?

Zijn voelsprieten werken werkelijk fenomenaal, waardoor ik op scherp sta.
Zoey voelt onbevooroordeeld wat hij voelt. Niet dat hij erover kan praten, maar zijn lichaamstaal zegt meer dan voldoende.
Dat is best uniek in een wereld waarin goede verbale communicatie terecht het hoofdbestanddeel zou moeten zijn.

Soms buigt hij zijn hoofd diep, tot lager dan mijn knieën. Niet uit nederigheid maar gewoon omdat hij is wie hij is.
Dit paard scant en leest en maakt zijn beeld van mij compleet.
Op dat moment kan ik in alle rust de ruwharige en toch zachte vacht in de nek van de edele viervoeter tot aan zijn schoft bevoelen.

Deze ruin hoeft niet in woorden te praten om mij te vertellen hoe ik me voel. Ik ben verbluft hoe hij als een psych-verstoken-van-sofa mijn verbazing weet te spiegelen.

Dankzij Zoey ontsnap ik heel even aan mijn werkelijkheid.