Naast het coachen van particulieren coachen we ook (medewerkers van) bedrijven.
Een aantal bedrijven biedt standaard coaching met paarden aan hun werknemers aan als onderdeel van hun arbeidsvoorwaarden.
Onze werkwijze is dat we eerst een traject doen van 3 sessies en daarna 1 a 2 keer per jaar voor een “onderhoudsgesprek” al dan niet met de paarden. Soms tussendoor bij een heftige gebeurtenis.
Hieronder het verhaal van een van deze medewerkers waar we een hele andere manier van coachen hebben gebruikt.

Dirk (niet zijn echte naam) was gestuurd door z’n werkgever. Zelf vond hij het niet zo nodig. Bovendien had hij helemaal niets met paarden of honden, dus wat moest hij hier. Voor ons geen enkel probleem, ook zonder paarden en honden is coaching mogelijk bij ons.
Dirk wilde graag doorgroeien naar een leidinggevende functie. Hij had echter een negatief advies gekregen en hij begreep niet waarom. Aan zijn kennis en ervaring kon het niet liggen. Hij zat al ruim 15 jaar in het vak en bijna iedere opleiding of bijscholing had hij gevolgd.
Tegenover ons zat een teleurgestelde en wat bozige man. Dirk, midden 40, zat hier met tegenzin. Dat was duidelijk, daar had je geen paard of hond voor nodig om dat te zien.
We geven aan dat we er voor hém zijn, niet voor de werkgever. We vragen Dirk wat er volgens hem speelt waardoor hij de stap naar leidinggevende niet kan maken.
Hij heeft geen idee, zegt hij.

Via zijn werkgever hadden we een korte uitleg gekregen over wat er aan de hand is: de communicatie van Dirk kan wel wat beter. Hij kan, voor zijn collega’s onverwacht, heel boos reageren. Die hebben vervolgens geen idee wat ze niet goed doen.
Dirk is een perfectionist en verwacht van zijn collega’s hetzelfde. Zijn collega’s zijn toegewijd maar hier en daar wel wat makkelijker.
Zijn collega’s hebben aangegeven dat Dirk nooit iets vraagt, hij geeft opdrachten. Dat stuit op weerstand omdat er (nog) geen hiërarchische verhoudingen zijn binnen het team. Dus redeneren de collega’s “wie denkt Dirk wel niet dat hij is”…

Dus daar zit Dirk bij ons, verongelijkt en eigenlijk ook wel verdrietig. Hij wil het graag goed doen. We vragen hem nogmaals wat hij denkt dat de reden is dat hij hier is. Als hij opnieuw aangeeft het niet te weten, vragen we hem naar de communicatie met de collega’s en hoe dat gaat. Dan gaat er een lampje branden bij Dirk. Hij snapt nu waar we heen willen. Hij geeft aan dat de communicatie soms wel wat stroef verloopt. Zijn collega’s snappen hem gewoon niet. Hij wil gewoon de beste kwaliteit afleveren en heeft ook wel last van, in zijn ogen, geklets van de collega’s onderling. Het leidt hem af. Hij wil in alle rust zijn werk kunnen doen en dat gaat niet altijd op een afdeling waar altijd wel een telefoon gaat of collega’s overleggen.
Al bij het eerste gesprek heeft Dirk aangegeven niets met honden of paarden te hebben. Toch willen we graag actief met hem aan de slag. We willen hem uit z’n comfortzone halen en hem laten zien hoe belangrijk goede communicatie is als je goed wil kunnen samenwerken.

Nu zijn we naast dierenliefhebbers ook autoliefhebbers en dan met name LandRovers. We stellen voor om met een van onze auto’s het terrein in te gaan. Ha, denkt Dirk, mooi, lekker crossen in het terrein. We laten het maar even zo. Hij komt er al snel achter dat terreinrijden geen crossen is. Terreinrijden is: rustig rijden, kijken, overleggen, inschatten en met beleid de hindernissen nemen. Je zou misschien denken dat de chauffeur het belangrijkste is. Dat is niet zo. Zonder goede bijrijder kom je nergens. De bijrijder loodst de chauffeur door het parcours, hij/zij loopt naast de auto en kijkt of je ergens door, langs of over kan.
Goede communicatie en vertrouwen zijn daarbij van essentieel belang.
Daar komt Dirk al snel achter. Hij mag aangeven hoe we de hindernissen moeten nemen. Dat valt nog niet mee. Hoe geef je aan hoe diep een plas is en hoe je daar doorheen moet, en die overhangende takken, hoe stuur je daarlangs, oh wacht, er is ook nog een greppel, pff wacht even, dat ga je zo niet redden…

Intensief en confronterend dat terreinrijden… Dirk komt erachter dat hij wel kan denken dat de ander hem begrijpt en dus doet wat hij verwacht. Zo werkt het niet. Hij merkt dat als hij duidelijk is in zijn aanwijzingen en echt contact heeft met de ander het zoveel beter werkt. Dan worden de hindernissen pas leuk om te nemen. Dan zie je pas resultaat en kom je zonder schade door het parcours. Dan kom je tot samenwerken en dat heb je nodig om goede resultaten neer te zetten.

Gaandeweg de rit zien we Dirk veranderen. Van onzekere man naar iemand die weet hoe het moet en beslissingen durft te nemen.
Doordat hij direct ziet dat zijn communicatie en beslissingen effect hebben, ziet hij ook dat duidelijkheid belangrijk is. Hij heeft geleerd dat aannames je niet verder helpen, uitspreken van wat je ziet, merkt en voelt wel.

De periode na het terreinrijden merken zijn collega’s dat er iets verandert bij Dirk. Hij probeert opener te communiceren en aan te geven wat zijn verwachtingen zijn. Zijn collega’s zijn eerst nog wat sceptisch: is hij echt verandert? Ze gunnen hem het voordeel van de twijfel en helpen hem om deze lijn vast te houden. Dat is nl ook in hun eigen belang. Het werken wordt er leuker van en, ook belangrijk, de kwaliteit van het werk wordt beter. 
Voor Dirk komt een leidinggevende functie dichterbij. De organisatie verandert en kan een laag tussen directie en werknemers gebruiken.

Het traject met Dirk is nog niet afgerond. Hij zet mooie stappen en wie weet, zetten we de auto nog een keer in. Werken we toch nog met paardenkrachten…