Intervisie: een georganiseerd gesprek tussen mensen die werkzaam of in opleiding zijn in hetzelfde vakgebied. Het is een zelfhulpmethode waarmee collega’s elkaar helpen om beter te worden in hun werk.
Op internet heb ik een schematisch overzicht gevonden (www.Intervisie.nl)

Het gaat om gelijkwaardigheid en veiligheid, gericht op ontwikkeling en inspirerend. Alles moet samenwerken om tot een mooie intervisie te kunnen komen.

Dat klinkt heel mooi en het is ook een mooie methode voor mensen die alleen werken, en dat is vaak het geval bij coaches, te sparren / overleggen met vakgenoten. Waar je op kantoor even snel met een collega kan overleggen op moment dat je met een bepaalde vraag zit, zal je dat als coach veelal zelf moeten oplossen.

Bij Farasi-Rafiki zitten we in een luxe positie omdat we altijd met z’n 2-en coachen met de paarden. We bespreken altijd een sessie na. Wat ging goed, wat kon beter, wat is je opgevallen of wat juist niet.
Nadeel kan zijn dat je elkaar te goed kent en dingen misschien niet meer zo goed ziet van de ander.
Daarom zijn wij ook voorstander van een intervisie bijeenkomst met andere coaches. Of je nu ervaren bent of niet zo ervaren, je leert altijd weer van elkaar.
Onlangs hebben we weer een bijeenkomst gehad van onze intervisiegroep. Het mooie is ook dat vrijwel iedereen ergens anders de opleiding tot paardencoach heeft gevolgd. Dat alleen al maakt dat je zaken vanuit een ander perspectief bekijkt. Hoe verschillend ook qua opleiding, de essentie is hetzelfde.
Uiteindelijk draait het allemaal om het paard. Of je kiest voor een sessie doet met 1 paard, in de kudde werkt, wel of geen oefening doet. Het gaat om de interactie tussen paard en coachee.

Hoe mooi omschreven ook: je helpt elkaar om beter te worden, het blijft toch spannend. Voor een groepje collega’s aan het werk te gaan.
Als ik naar mezelf kijk, vind ik dat moeilijk. Wat zullen ze wel niet denken (inderdaad wel of niet denken…). Achteraf zie je dan zelf allerlei zaken die je misschien wel anders had kunnen of moeten doen.
Een voorbeeld.

Min of meer onvoorbereid een sessie instappen en daardoor niet geheel leeg zijn in je hoofd. Je gedachten nog ergens anders. Het stemmetje in je hoofd negeren dat zegt: misschien is de setting nu niet zo geweldig en kan je het beter niet doen. Nee, je hebt A gezegd en dan moet je ook maar B zeggen.

Is dat wel zo? Moet je dat wel? En zo ja, van wie dan? Het is veel sterker en beter om te luisteren naar jezelf en zeggen: Wacht even, we starten even opnieuw. Ik wil me eerst even focussen, voorbereiden op wat komen gaat. Luisteren dus naar jezelf. Hm, dat komt me best bekend voor. Is dat niet iets wat we steeds tegen anderen zeggen? Luister naar jezelf en als het niet goed voelt, niet doen.

Dus… Een mooi leermoment.

Wat zeggen we dan? Gelukkig hebben we de paarden nog. Die gaan lekker hun eigen gang en laten zien wat er op dat moment speelt. Een coachee die met hetzelfde dilemma zit: ik heb A gezegd dus ja, dan moet ik het ook maar doen. En dat is dus niet zo. Ook voor de coachee geldt: als het niet goed voelt, niet doen.
Aan de andere kant, we kregen nu wel mooi te zien hoe de paarden daarop reageren.
Tja, als je niet congruent bent, als je niet jezelf bent, tja dan doen wij even niet mee. Zo leek het tenminste. Maar oh, wat deden ze mee. Zo mooi om je dat te realiseren. Als je goed kijkt, zijn ze er wel en dat klopte ook met de coachee.

Mooi zo’n intervisie bijeenkomst. Inderdaad heel veel geleerd van en over mezelf. Mooie inzichten gekregen dankzij onze ‘mannen’.