Ergens in 2012 kwam Zoey (toen nog Zonie) in ons leven. Eerst nog als soort van pensionpaard van onze hulp.
Zoey bleek een lief maar toch afstandelijk paard te zijn. Hij wilde graag aandacht maar rijden was niet echt zijn ding. Het kon heel lang goed gaan maar dan ineens ontstond er kortsluiting en kon hij vanuit het niets ontploffen.
Over zijn achtergrond was niet heel veel bekend, wel wat foto’s en hij was duidelijk bereden maar verder? Onze hulp had hem van een soort van handelsstal.
Hij kon goed overweg met de andere paarden op het land en was erg makkelijk in de omgang. Nadat hij z’n berijdster er een paar keer af had gegooid en zij een andere baan kreeg in een andere plaats, zou hij verkocht moeten worden. Gezien zijn gedrag leek het ons geen goed idee. Waarschijnlijk zou hij eindeloos in de handel verdwijnen en dat wilden we hem niet aandoen. Daarvoor waren tocht teveel gehecht geraakt aan Zoey.

Ondanks dat hij niet echt te berijden was en wij eigenlijk wel meer dan genoeg paarden hadden, hebben we er voor gekozen hem te houden.

Omdat we merkten dat hij op het land te weinig aandacht kreeg en een beetje aan het wegkwijnen was, het besluit genomen hem naar huis te halen. Met eerst nog een tussenstop bij iemand die hem het vertrouwen in het rijden zou teruggeven. Om daar te komen, moest hij met de trailer en dat was nou net iets wat hij echt niet leuk vond (kortom het duurde ca 2 dagen in totaal om hem op de trailer te krijgen).
Nadat hij weer terug was bij ons hebben we besloten hem niet te gaan rijden. Je kon echt aan hem zien dat hij dat zeer beangstigend vond. En ach, waarom zouden we? We hebben immers nog andere paarden die wel gereden kunnen worden en verder ontbrak het ons aardig aan tijd.
In de tussentijd hebben we de opleiding tot paardencoach gevolgd en op een goed moment moet je dat natuurlijk oefenen. Dus, het makkelijkste is dat natuurlijk om dat te doen met de paarden die thuis staan. Zo gezegd, zo gedaan.
En ja, Zoey stond thuis en ja, hij stond ook vooraan. Dus de eerste keer toch best wel wat nerveus Zoey maar gebruikt bij het coachen en… Het ging geweldig! Wat een fantastisch coachpaard is het. Zacht en begripvol maar ook confronterend. Ook voor hemzelf werkte het coachen goed: het werd er een heel ander paard van: hij werd trotser en zelfverzekerder.
Een beter coachpaard kunnen we ons eigenlijk niet wensen. En rijden, nou ja, die ambitie hebben we voorlopig niet met Zoey, daar hebben we andere paarden voor.

De meesten vonden ons maar ‘apart’ een paard houden waar je eigenlijk niets mee kan, tja wie doet dat nou??? Als je dan ziet wat voor dier het geworden is, kun je alleen maar heel trots zijn op Zoey!