En dan is het zover. De laatste sessie van een traject. Het was geen traject van 3 of 6 sessies, nee het was een traject dat ruim een jaar heeft gelopen.
Het was een mooie reis.

Ze kwam bij ons als een onzekere, ongelukkige vrouw die het niet meer zag zitten. Ongeveer een jaar voordat ze bij ons kwam had ze de diagnose ASS gekregen. Heel veel dingen vielen toen wel op z’n plek maar ook heel veel niet.
Er was sprake van onverwerkt verdriet, onbegrip en ook boosheid. Ze had al diverse hulpverleningstrajecten doorlopen en geen een had haar afdoende geholpen.
Via een advertentie kwam ze bij ons. Er was meteen een klik. We hebben gedurende het traject maar een paar keer met de paarden gewerkt. Vaker nog zijn we gewoon gaan wandelen met de honden. Lekker de natuur in, je hoofd leeg maken in de wind en daarnaast de coachgesprekken.

Het ging met vallen en opstaan, diepe dalen en mooie pieken. Na de gesprekken werd er veel ‘geborreld’. Niet met drank maar in het hoofd. Een term die wij overgenomen hebben en mooi de lading dekt.
Met veel mailtjes over en weer. Wat ons steeds weer opviel was de zelfreflectie en de goede analyses die ze zelf maakte.
Vooral ook de humor, geen sessie zonder dat we hebben gelachen hoe zwaar het soms ook was. Ondanks dat we niet zoveel met de paarden buiten hebben gewerkt, waren zij wel aanwezig. Ze lieten zich zien, op de juiste momenten in de goede opstellingen. Dat werd altijd gezien en benoemd. Op de achtergrond waren ze er nadrukkelijk. Dit was voor ons ook weer een nieuwe ervaring. De eerste keer kan het nog toeval zijn, de keren erna was dat zeker niet meer het geval.
Tussen de sessies door was er ook contact. Gewoon even lopen met de honden of koffiedrinken.

Langzaam komt er steeds meer bevestiging van de stijgende lijn. Er zijn nog wel terugvallen maar die zijn, op een uitzondering na, minder diep en duren minder lang. De coachee heeft inmiddels voldoende kracht opgebouwd om die dipjes zelf op te vangen, wetende dat dit nodig is om te groeien.

De laatste sessie zit er aan te komen. Nog niet duidelijk wanneer dat precies is. Wanneer het moment daar is, komt het vanzelf.
Dan is het moment daar, min of meer vanzelfsprekend, geeft ze aan dat ze het op eigen kracht verder gaat proberen. Daar kunnen we het alleen maar mee eens zijn. Voor ons zit een bijzondere, krachtige, mooie en humoristische scherpe vrouw. Een vrouw met het hart op de juiste plaats en die dit eindelijk kan en mag voelen.
Ze heeft nu eindelijk de bevestiging gekregen wie ze is en dat dat goed is.  We zijn ongelooflijk trots op haar.

De laatste sessie voelt toch een beetje spannend voor haar. We spreken af dat we haar niet zomaar loslaten. Tuurlijk houden we contact en ze is uiteraard altijd welkom. De bezoekjes zullen veranderen van inhoud, ze zal komen omdat we dat gezellig en prettig vinden, niet meer als coach en coachee. Met de belofte dat ze zelf aangeeft als ze behoefte heeft aan een sessie. We vertrouwen erop dat ze dat ook doet. Dit loslaten voelt zo goed!

Binnenkort staat de eerste, gewone, koffie afspraak, nu al zin in om haar weer te ontmoeten en haar verhalen te horen!

Inmiddels zijn we een aantal weken/maanden verder. Er zijn nog wel wat dipjes geweest, de een wat dieper dan de ander. Toch nog even een sessie tussendoor. Onzekerheid van haar kant: “ga ik het nu weer verliezen?”
Nee, zeker niet. Het was nodig om alles op z’n plaats te laten vallen PUNT. Ze onderneemt van alles, gaat lekker op pad en geniet. Dit alles in de wetenschap dat ze het kan en meer nog: dat ze het wil. Ze WIL genieten van het leven en dat gaat haar goed af!

Het verhaal is met toestemming geplaatst.