Dat Lara een bijzondere hond is, dat wisten we al. Het is niet voor niets dat we haar inzetten bij het coachen van mensen.

Afgelopen week heeft ze ons laten zien hoe je op een goede manier met een hele vervelende situatie om kan gaan. Wat is het geval?

Eerst even een korte introductie. 
Naast Lara hebben we nog 2 honden, Chaplin en Seva. Uiteraard moeten honden worden uitgelaten. Wij hebben het geluk dat we dat in het prachtige Drents Friese Wold kunnen doen.
We kunnen uit een aantal routes kiezen en voor Lara geldt: hoe verder/langer, hoe beter. Uiteraard houden we daarbij rekening met de temperatuur maar als het enigszins mogelijk is, geven we graag gehoor aan de wensen van Lara.

Zo ook die dinsdag eind van de middag. We gingen op pad richting het ‘grote’ bos. Veruit favoriet bij Lara. Dat is ongeveer 1 km lopen langs de weg, over het fietspad. Onderweg komen we langs een paar huizen met honden. Bij het eerste huis hebben ze 2 Cane Corso’s. Die honden moeten we altijd even begroeten door “hallo” te roepen. Mochten we het een keer vergeten, zij herinneren ons er wel aan met een korte blaf. Onze honden kijken maar reageren verder niet, het zijn immers bekenden van elkaar.
De hond bij het tweede huis is een geheel ander verhaal. Deze hond, een Tatra, komt altijd wild blaffend en grommend op de omheining afgestormd met de tanden ontbloot. Hier is absoluut geen sprake van enige vriendelijkheid.
Lara en Chaplin hebben hier gedurende de jaren mee om leren gaan en reageren er niet echt meer op. Seva (sinds een half jaar bij ons) daarentegen vindt het dermate spannend dat hij wel blaft maar als we er voorbij zijn, is het ook weer over.
Mijn grootste angst was altijd dat die hond door de omheining (draad onder een afrastering van de paarden) heen zou komen en onze honden zou grijpen.
Nou je raadt het al. Dat is dus precies wat er die dinsdag gebeurde. Van achteruit het land stormde de hond naar het hek en in plaats van achter de omheining te stoppen, vloog hij er deze keer gewoon door. De eigenaren van de hond waren in de wei aan de gang. Geen enkele poging van hun kant om de hond terug te roepen, pas toen Lara de hond op z’n plek had gezet waren ze eindelijk gearriveerd en zover dat ze hun hond weer mee konden nemen naar hun erf.
De hond greep de eerste de beste en dat was in dit geval Chaplin.
Chaplin was overdonderd en schrok en reageerde daardoor niet meteen. Lara reageerde wel. Ze overzag de situatie en greep zo snel en effectief in dat de hele aanval binnen 5 min was afgewend en de hond afdroop met een behoorlijke deuk in z’n ego… De felheid en efficiëntie van haar verbaasde ons. Natuurlijk het is het karakter van een Noorse Elandhond: moedig, slim, sterk en beschermend. Maar dan nog. Terwijl wij nog bij stonden te komen van hetgeen net gebeurd was, was het voor Lara alweer klaar: “Kom we gingen toch naar het bos!” 
Ze schudde zich uit en daar ging ze, vooruit. Staart omhoog, oortjes naar voren en gaan. De andere 2 volgden haar en waren ook al snel weer gekalmeerd. De honden wel…
Wij bij lange na niet. Wat ook niet echt heeft geholpen is dat de eigenaren geen moeite hebben gedaan te informeren hoe het met ons of onze honden ging.
Uiteraard hebben we de wandeling voortgezet. Toen we wat later in het bos een, bekend, loslopend hondje tegenkwamen, hielden we toch even onze adem in. Wat zouden ze doen? Uh, nou precies wat ze anders ook doen als ze dat hondje tegenkomen: niets…

Wat kunnen we leren van Lara. Er staat tenslotte niet voor niets hierboven: de wijze lessen van Lara.
Waar wij nog vol adrenaline de eigenaren van alles wensten en frustratie voelden over wat er net gebeurd was; de hond een andere naam toebedeelden, ging Lara gewoon door met wat het plan was: wandelen.
De felheid, moed, kracht en efficiëntie die in haar genen zitten als Noorse Elandhond, heeft ze zonder meer ingezet. Haar roedel werd aangevallen, en hoewel zij zeker niet de grootste is qua postuur, weerhield het haar er niet van om te doen wat ze moest doen. Daarna was het meteen weer over. Klus geklaard. Niet nodeloos energie verspillen door erachter aan te jagen, nee, de hond was verslagen en weg. Haar doel was bereikt. Ze bleef wel waakzaam dat de hond niet terug zou komen. Zo nodig reageerde ze en was een enkele blaf voldoende om ‘m op andere gedachten te brengen. Haar hele houding was er een van kracht. Niet alleen fysiek vooral mentaal! 

Wat Lara ons heeft laten zien is dat loslaten belangrijk is.
Je hebt er niets aan om erin te blijven hangen.  Wat dan niet wil zeggen dat je het moet vergeten. Je gaat er op een andere manier mee om. Als je kan loslaten, kan je ook gewoon weer door met de leuke dingen.Voor Lara was dat wandelen en gek doen in het bos met ons en de andere 2.
Blijf je hangen in vervelende gebeurtenissen, ontneem je jezelf ook de leuke dingen en kan je vervallen in slachtoffergedrag. Kijk eens wat mij is aangedaan…
Ik zal eerlijk toegeven dat het voor ons in eerste instantie lastig was. Die hond viel wel onze honden aan en die wil je beschermen. We kwamen erachter dat het moeilijk is om dat in die situatie te kunnen doen. Je hebt de verantwoordelijkheid over je eigen honden en, omdat het  in de openbare ruimte (fietspad, berm van de weg) plaatsvond, ook voor de overige weggebruikers en passanten. Daarnaast waren onze honden (uiteraard) aangelijnd. Dat maakte het extra lastig, lijnen die door elkaar gaan, honden en wij ertussen. Dan is het fijn om te kunnen vertrouwen op je hond. 
Onze frustratie over de situatie ebde weg door naar Lara te kijken. Want, waarom zouden wij boos en gefrustreerd blijven over iets waar wij zelf niets aan kunnen doen? Het heeft geen zin, het wordt er niet anders van, het is verspilde energie. Energie die je op een andere manier weer kan gebruiken.
Uiteraard zijn we ontzettend trots op Lara. Door haar gecontroleerde ingrijpen heeft ze de situatie snel onder controle gekregen en gezorgd dat het niet verder kon escaleren. Dat is Lara Power!

De kunst van het loslaten door Lara.
Wil je weten hoe Lara je kan helpen met loslaten? Neem dan contact met ons op. We nemen je graag mee op een van onze boswandelingen.