De laatste tijd denk ik steeds vaker na over de vraag coachpaard of rijpaard?
Ik rij al vanaf mijn 5e jaar paard. Begonnen op een hele mooie, eigenwijze witte shetlander. Daar komt vast mijn liefde voor schimmels vandaan…
Tot mijn 25e altijd op maneges en soms paarden van anderen. Op mijn 25e veranderde dat. Ik kreeg mijn eerste eigen paard: Catapult. Niet echt het makkelijkste paard om te rijden maar in de omgang van goud.
Op heel veel vlakken was hij mijn leermeester. Ik maakte kennis met het spiegelen van m’n gedrag. Hoewel dat toen nog helemaal niet bekend was. En ook al was ik heel boos en verdrietig, hij was er voor mij, altijd. Toen moet de kiem al zijn gelegd.
In 1997 verhuisden we (mijn man en ik) naar Drenthe. Met toen nog 2 paarden. Dat zouden er trouwens snel meer worden…
In de loop van de tijd kregen we steeds meer ervaring van wat paarden kunnen doen voor mensen. Naast mijn eigen ervaringen met hem, kregen we de ervaring met kinderen met autisme. Catapult leek een volledig ander paard te worden zodra een kind met autisme in de buurt kwam. Hoewel hij nog steeds niet de makkelijkste was met rijden, was dat geen probleem voor een kind met autisme. Dan was hij zo zorgzaam en wist hij wat hij wel en niet kon/moest doen.
Vanaf toen kregen we steeds meer interesse in wat paarden kunnen doen met en voor mensen.
Tot ongeveer 2012 was rijden voor ons nog steeds de belangrijkste activiteit met de paarden. Buiten in het bos, we wonen natuurlijk ook in een schitterende omgeving, zeer uitnodigend om buiten te rijden. Daarnaast hadden we dressuur- en springles en reed ik wedstrijden.
Uiteraard was Catapult erbij toen we in 2012 onze eerste echte coachdag met paarden organiseerden.
Catapult is in 2014 op de mooie leeftijd van 30 jaar overleden. Hij heeft, op zijn geheel eigen wijze en tot op de laatste dag, heel veel bijgedragen aan onze coachvaardigheden. Ik ben erg blij dat hij en Moon samen in de kudde hebben gestaan.
Gedurende de tijd kwam het steeds minder van rijden door allerlei verschillende oorzaken. Het paardrijden gaf me altijd een super gevoel, heerlijk vrij buiten of lekker aan het trainen voor een wedstrijd maar altijd met oog voor mijn paard. Had hij bijvoorbeeld een dag ‘geen zin’ dan gingen we wat anders doen of alleen maar bij hem zijn.
Nu we de paarden inzetten voor het coachen heb ik ‘ineens’ problemen met het rijden van de paarden. Ik zie ze niet langer als rijpaard. Het zijn mijn collega’s en medecoaches.
Het voelt voor mij heel raar om ze te rijden. De verhoudingen zijn dan toch anders. Bij het coachen zijn ze gelijkwaardig. Iets dat kan niet tijdens het rijden. Iemand moet de leiding nemen, zeker tijdens het buitenrijden. Het zou anders veel te gevaarlijk worden. En daar zit ‘m nou juist de kneep. Ik wil helemaal niet ‘de baas’ zijn en ze vertellen wat ze moeten doen. Ik waardeer juist de zelfstandigheid en de capaciteiten van de paarden bij coachsessies. Daar zijn ze gewoon paard en hebben ze een keuze: wel of niet meedoen.
Lastig want aan de andere kant heb ik niet het idee dat bijv. Moon het nou zo erg vindt, het 
rijden. Ik kan hem weken niet rijden en dan zo opstappen, geen enkel probleem. Alleen buitenrijden, tja dat is een gevalletje apart. Daar vindt hij echt niets aan.
Ik vind paardrijden op zich nog steeds super om te doen en ben nu aan het overwegen om 1 van de paarden alleen als rijpaard in te zetten en niet meer voor het coachen. Ook dat is moeilijk, want wie haal je er dan uit? Moon is zo super als coachpaard en hij vindt dat ook mooi om te doen. Of nog een rijpaard erbij maar Moon is mijn maatje, dus dat is ook niet echt een optie.
Wat ik me afvraag is: zijn er meer paardencoaches die dat ook hebben? Wel willen rijden maar niet op je coachpaard of heb ik dat? En hoe doen jullie dat dan?
Hoi
Je beschrijft een interessante situatie. Ik ben niet direct coach maar instructeur en trainer van mensen en paarden. ( waar bij dommige mensen veel coaching komt kijken)
Ik zie het zo, als je jouw woorden terug leest, lees je wellicht dat het puur een gevoel/idee van jouzelf is wat je hebt
Een paard is een paard. Wij mensen maken er een rij, coach, grondwerk of What ever soort paard van.
Jouw kennis en kunde van het wezen paard en kennis en kunde van het rijden bepaald hoe jouw leiderschap is en de samenwerking is met het paard. En daarin de ruimte voor het paard om te communiceren naar jou toe.
Dit is voor mij wbt het coachen hetzelfde
Jij beslist op dat moment dat je het paard inzet voor het coachen. Dat is niet zijn directe keus. En daarmee ben en heb je ook leiderschap nodig.
In mijn ogen hetzelfde ding en wellicht voor het paard ook. Dat je er dan niet opzit is voor mij geen groot verschil. In mijn training en samenwerking met paarden is mijn leiderschap en onze communicatie praktisch hetzelfde.
Dus Mss kan je eens kijken waarom je welke keuzes maakt en waar je als je wilt Mss meer kan leren?
Mvg bob
Dank je voor je reactie. Mooi om over na te denken!
Ps. Dommige moet uiteraard sommige zijn
Maar is het slecht om even de leiding te nemen? Paarden onderling zijn ook niet gelijkwaardig. Het is juist fijn voor sommige paarden dat er duidelijkheid is doordat er andere paarden hoger in rang staan. Dan kan een paard nogsteeds paard zijn.
Ik coach ook met mijn paarden en tijdens het coachen zijn ze grotendeels gelijkwaardig, maar ik wil er nogsteeds boven kunnen staan, mocht de situatie toch gevaarlijk worden om wat voor reden dan ook.
Ik wil juist bewust blijven rijden en grondwerken om de paarden fysiek en psychisch gezond te houden.
Dank voor je reactie. Het is niet slecht om de leiding te nemen, soms gewoon noodzakelijk. Tijdens een sessie voelt dat anders dan met rijden.
Weer iets om over te denken: ze fysiek en mentaal gezond te houden.
Een pony van ons is opgegroeid bij ons ,ze was verschrikkelijk slim en bedacht zelfstandig allerlei acties. Deuren openmaken, bier flesjes uit een krat halen, trapjes oplopen etc. Doordat ik mij destijds niet heb verdiept in het welzijn van pony’s op een manege heb ik haar jaren op een manege gestald. Ze werd o.a gebruikt voor de lessen. Op een gegeven moment vond ik dat ze genoeg had gewerkt en heb ik haar weer naar huis gehaald. Het was alsof er een zombie bij ons stond, tranen met tuiten heb ik gehuild toen ik haar zo afgestompt zag staan. Ze nam geen eigen initiatief meer en kon geen simpele oplossingen/acties meer bedenken. Het heeft zeker een jaar geduurd voor ze zelf weer ging aangeven wat ze wel en niet wou doen, gelukkig is ze weer grotendeels “zichzelf”geworden maar ik ben enorm geschrokken van de impact die het manege leven op haar heeft gehad. Daarnaast heb ik een paard gehad waar ik alleen op reed die heel levendig en ondernemend bleef. Het is ook heel verschillend per paard denk ik.Voor mij is het nu belangrijk om naar het paard te blijven”luisteren” wat vindt hij/zij wel prettig en wat niet. Het paard bepaalt dat bij mij, ze zijn inderdaad mijn collega’s en horen ook bij het gezin. Ze gaan niet weer weg en worden hier oud dus we kijken samen waar hun interesses liggen en waar ze opgewekt/vrolijk van worden.
Dank voor je uitgebreide reactie. Wij kijken ook naar wat de paarden aangeven en waar ze gelukkig van worden. Voor ons betekent dat we ze in kuddeverband houden en mogen ze zelf bepalen of ze binnen of buiten willen zijn.
Ik ga weer eens kijken hoe het met rijden gaat: of hij er net zo blij van wordt.