We zaten buiten, het was nog heerlijk nazomer weer.
Hoe gaat het met je, vroegen we.
Nou, antwoordde ze, niet zo goed. Na de vorige keer ging ik blij weg. Ik wilde dat gevoel vasthouden. Helaas was het druk op de terugweg waardoor ik mijn gedachten bij de weg moest houden. Daardoor ebde het gevoel een beetje weg. Toen ik eenmaal thuis was, was het ongrijpbaar geworden.
Bij aankomst gaf ze aan dat ze eigenlijk vanmorgen nog niet wist of ze wel zou komen, of ze misschien toch zou afbellen. Iets in haar zei dat ze toch moest gaan. En nu was ze blij dat ze toch gekomen was.
We hebben gesproken over de afgelopen periode. Een periode die niet makkelijk is geweest en in het teken stond en staat van afscheid nemen. Maar ook van een nieuw begin. Loslaten van het oude, je nieuwe zelf ontdekken. Met alles wat daar bij hoort. Soms pieken, soms dalen. Al met al toch een stijgende lijn, gedachten waarvan ze zich voorheen niet zo bewust was, die komen meer en meer bewust bij haar boven.
Mooi dat op de verschillende emotionele momenten de honden zich een voor een aandienen. Eerst Lara, natuurlijk, maar dan ook Chaplin die z’n grote kop op haar schoot legt en uitnodigt om te aaien. Op deze manier troost te bieden. Zelfs onze oude Mickey komt even langs. Om even later weer ieder z’n gang te gaan: rennen en spelen door de tuin.
We besloten even naar de paarden te gaan. Dit vindt ze moeilijk. We verwachten niets van haar, alleen maar zijn bij de paarden. Zonder opdracht is dat lastig, trekt ze zich terug. Want hoe kan 
ze nou weten of ze het goed doet als we niets verwachten? Waar moet ze aan voldoen? Nergens aan dus, gewoon zijn bij de paarden.
Dan komen de paarden in actie. Eerst Moon, hij laat mooi de twijfel zien. Loopt rondjes en jaagt iedereen weg. Zo, die kunnen mooi niet te dichtbij komen… Maar dan zoekt hij ze toch weer op, of de anderen hem. Ze kunnen niet zonder elkaar, ze hebben elkaar nodig. Net zoals zij.
We hadden een oude handdoek over het hek gelegd zodat haar kleding niet vies zou worden. Dan komt Junior en hij blijft maar trekken aan de handdoek. Uiteindelijk heeft hij de handdoek en scheurt ‘m kapot. Daarna verliest hij de interesse in de handdoek. Hij laat zien waar ze druk mee is: loslaten, afsluiten. Moon doet er nog een schepje bovenop: hij hapt naar haar hartstreek. Ze geeft aan: ik moet m’n hart openen voor mezelf.
Uiteindelijk laten alle paarden zien dat ze in de transitie zit van het oude naar het nieuwe.
Dat gaat niet zonder slag of stoot. De paarden en wij hebben er alle vertrouwen in dat het haar gaat lukken.
We zijn trots op haar. Trots op wat ze tot nu toe bereikt heeft en trots op haar doorzettingsvermogen. Trots op haar humor en relativeringsvermogen.
Trots ook op dat ze ons heeft uitgekozen om haar te mogen begeleiden op deze weg.
ik las nog even het verslag van een (mijn) sessie. IK vind het nog steeds een heel bijzondere ervaring van die dag. Met name de laatste alinea raakte me nu echt. Ik kreeg de tranen in de ogen. Zoveel warmte van jullie maar ook zo blij met hoe jullie me daar omschreven hebben. Het ontroert me en ben blij dat ik bij jullie terecht gekomen ben.