Afgelopen week keek ik naar buiten en zag Junior en opnieuw viel het me op dat hij zoveel lijkt

Junior

Catapult

op Catapult, mijn oude paard.
Catapult leeft inmiddels niet meer maar ik heb meer dan 25 jaar van hem mogen genieten.

Catapult was mijn eerste eigen paard die ik op mijn 25e kreeg. Ik heb het vast wel eerder verteld. Hij was met rijden niet de makkelijkste maar daarbuiten… Wat een topper.
Vlak nadat ik Catapult had gekregen, ging mijn relatie uit. Dat was, op z’n zachts gezegd, niet zo’n fijne periode. Hij heeft mij daar doorheen gesleept.
Soms letterlijk door z’n gedrag met rijden. We stonden op een manege in Haarsteeg. ‘s Morgens mochten de  paarden daar in groepjes los in de binnenbak (30 x 70 meter) als de stallen gedaan werden. ‘s Middags longeerden ze Catapult nog vaak even en dan ‘s avonds ging ik rijden. Of, nou ja, in ieder geval een poging tot…

Op een gegeven moment was het zo dat als wij de bak in kwamen, ongeveer de helft van de andere ruiters er weer uit gingen. Ik bleef dan over met de stoere springjongens, die durfden het nog wel aan.
Hij kon de hele les super braaf zijn en dan ineens ontploffen. En dan was het ook echt ontploffen. De mensen in de kantine sprongen meer dan eens geschrokken achteruit: hij rende dan recht op de ramen af om op het laatste moment links of rechts te gaan. Natuurlijk zat ik dan net verkeerd en vervolgens lag ik dan weer eens op de grond.
Toen was het spiegelen met paarden nog niet bekend… Achteraf was het natuurlijk super duidelijk. Hij voelde zoveel emoties bij mij dat hij niet anders kon.
Buiten het rijden, was er geen makkelijker paard dan Catapult. Scheren? Geen probleem, hij bleef los staan en ik kon zijn benen bij wijze van spreken alle kanten op doen. Het is dat ik hem niet op z’n rug kon draaien anders had hij dat ook toegestaan.
Een ander dingetje was dat hij niet binnen een omheining bleef. Best lastig soms. We hadden namelijk bedacht dat als hij de hele dag beweging zou hebben, het met rijden wat makkelijker zou worden. Tja, dat hadden wij dan wel bedacht, hij dacht daar dan duidelijk anders over.
Alleen buiten vond hij er niets aan (ook wel logisch natuurlijk) dus sprong hij over de afzetting van de buitenbak (1,50 m) naar de wei waar de merries met veulens stonden. En dan was hij rustig. Maar ja, dat is niet zo handig natuurlijk. De wei was nogal groot en pakken een, nou ja, uitdaging…

En toch heb ik er nooit over gedacht om hem dan maar te verkopen. Hoewel heel veel mensen dat veel verstandiger hadden gevonden. Maar ondanks alles was het mijn maatje, mijn alles op dat moment.
Hij was er namelijk ook om me te troosten, om me wakker te schudden, om me bewust te maken van zaken.

Catapult, laatste wedstrijd

Tot zijn 21e jaar heb ik wedstrijden gereden met hem. Gewoon omdat hij het leuk vond om mee te gaan en omdat het makkelijk ging voor hem. Tot zijn 27e heb ik ook buitenritten gemaakt waarbij hij het nog steeds leuk vond om er af en toe tussenuit te knijpen.

Hij was leermeester voor de meeste paarden die beleerd moesten worden. Hoewel dat ook wel eens anders uitpakte. Hij ging er vandoor en het jonge paard bleef onverstoorbaar. Nu ik er zo over nadenk… dat was meestal wel zo. Een soort van Catapult opvoeding noemde we dat.

Daarnaast was hij super relaxed met handpaarden. We hebben een periode de paarden iedere dag van en naar het land gebracht (500 mtr verderop) en dat deed ik dan op Catapult. Alleen halster om (met touw als teugel) en zonder zadel met 2 handpaarden. Geen enkel probleem. Opvoeden deed hij ook. Hij was heel lang de leider van onze kudde en hij was zeker niet de grootste.

Later toen hij ouder werd, kreeg hij een status aparte binnen de kudde. Echt de wijze oude man.
Toen hij echt ouder werd, besloten we dat we hem aan huis wilde hebben. Toen we maanden later weer eens een buitenrit gingen maken met Catapult en een van de paarden op het land, was de herkenning er direct. Zo mooi om te zien, gewoon kippenvel. Zijn grote vriend was Nirvana, een KWPN-er van 1,85 m, hij zelf was 1,60 m hooguit. Nirvana kwam meteen naar hem toe. Nirvana was ook degene die hem beschermde als de andere wat al te ruw werden voor de oude man.
Catapult kwam thuis in de periode dat we met de paarden gingen coachen.
Wat een talent had hij daarvoor. Heel subtiel gaf hij signalen. Dat betekende voor ons heel goed opletten maar wat mooi om met hem te werken.

Tot de dag voor z’n overlijden heeft hij nog gecoacht. Een dag later gaf hij zelf aan dat het zo goed was. Heel bijzonder, heel verdrietig hoewel hij toen al ruim 30 jaar was. Je weet dat het een keer komt maar dan nog. We hebben hem thuis laten inslapen en de andere paarden hebben de tijd gehad om afscheid te nemen.

Junior

Gelukkig heeft Moon hem nog gekend. Helaas Junior niet en toch… Ze lijken op elkaar. Beiden lekker eigenwijs en lief. Dat zorgt soms ook voor verwarring. Dan denk ik toch even Catapult te zien en is het lekker Junior.
Wat Junior onder het zadel gaat doen, weten we niet maar ach, ik heb Catapult gereden, dus…