Naast de paarden hebben ook honden en katten.
Ik zal de honden eerst voorstellen. 
Mickey onze kruising Mechelse herder van inmiddels 12 (maar dat weet hij zelf niet, hij gedraagt zich als een jonge god). Dan Lara, een Noorse Elandhond van ong. 3. Zij is onze coachhond en dan hebben we nog Chaplin, een kruising herder denken we. Mickey komt uit een Nederlands asiel en zowel Lara als Chaplin komen uit Rusland en waren daar straathond. Via de Stichting MyMartin hebben we ze geadopteerd. Tot zover de beschrijving van de honden.
De honden moeten natuurlijk een paar keer per dag worden uitgelaten.
Zoals altijd rond een uur half vijf ‘s middags was het tijd om met de honden op pad te gaan.
Nou moet je weten dat ik het honden uitlaten als meditatie zie, tenminste zo aan het eind van 
de dag wel. Lekker je hoofd leegmaken na een (coach) dag, even de gedachten laten gaan.
Daar houden de honden trouwens niet altijd rekening mee… Vandaag wel. Een heerlijke mooie zonnige winterdag, fris maar ook weer niet te, zonnetje erbij, kortom genieten. Zelfs de honden leken er extra van te genieten.
Aan het eind van de dag maak ik ook altijd de grote ronde, ong. 3,5 – 4 km, door het bos.
Helemaal verstand op nul kan niet omdat er veel reeën en andere dieren lopen. En ook al lopen de honden niet los, ze hebben wel lange riemen dus als ze gaan…
Op zo’n mooie dag kan je verwachten dat er meer mensen in het bos zijn, dus ook daarom wel enigszins erbij blijven.
Er stonden wel een paar auto’s bij de parkeerplaats maar er waren geen mensen te zien. Stiekem ben ik daar altijd blij om. Het bos is toch het mooiste als het stil is en je alleen de vogels hoort en de reeën ziet.
Terug naar de wandeling van vandaag. Nu wonen we aan het Drents-Friese Wold en in sommige, omheinde delen, lopen o.a. Schotse Hooglanders. 
We waren over de helft en ik wilde deze keer langs het fietspad terug richting huis. Ik liep een beetje mijmerend voort toen het me ineens opviel dat de honden wel erg alert waren. Neus in de lucht, oortjes erop en wat meer aan de riem trekken. Hé, wat zou er zijn? Fietsers of wandelaars in de buurt? Nee, niets te zien, wat dan?
En toen zag ik het: midden op het fietspad stond een van de Schotse Hooglanders. Hij (of zij, daar heb ik dan weer niet op gelet) had andere ideeën over de omheining. Daar zou ik dus langs moeten, nou eh, doe maar even niet. Het leek mij een jong dier, beter om geen risico te lopen. Bovendien met 3 honden, lijkt me ook geen goed idee. Ben dan waarschijnlijk wel snel thuis…
Maar wat dan?
Plan B dus. Door de begroeiing naar de weg teruglopen. Ha, dat vonden de honden wel een heel goed plan. Hoezo riem, hoezo baasje? Dit was gaaf, lekker door en om de bomen heen…
De honden vinden vast dat ik dit vaker mag doen, eens een keer iets anders. Uiteindelijk heelhuids de weg bereikt.
Het leuke is dat we onze coachees ook altijd vertellen dat ze een plan B moeten hebben. Want als het op de ene manier niet lukt, is het fijn als je niet stug blijft volhouden maar dat je het op een andere manier kan proberen. Net zo lang tot iets wel lukt.
En dat is iets waar de paarden heel goed bij kunnen helpen. Ze laten je zien dat de weg van A naar B niet altijd een rechte lijn is. Via een omweg of zijwegen kom je er ook. Precies zoals de honden hun weg door de bosschages zochten. Het kan zoveel leuker worden als je het eens op een andere manier probeert. Dan kom je er ook achter welke manier of weg beter bij je past en je meer plezier geeft.
Probeer het eens, een andere weg. Neem eens een afslag eerder of later naar huis. Je weet maar nooit waar je uitkomt en wie of wat je tegenkomt.